Pangit

Humarap ako sa salamin sa banyo pagkatapos ng mainit na shower. Pinunasan ko ang singaw ng mainit na tubig na kumapit dito at pinagmasdan ang sarili. Nakahabol na nga sa akin ang mga nakaraang taon. Mukhang permanente na ang eyebags na dati'y lumalabas lamang kung ako'y puyat o umiyak. Halata na rin ang mga gatla sa tabi ng aking mga mata kapag ako'y nakatawa, dala malamang ng pagkaadik sa sigarilyo. At wag na nating pag-usapan ang buhok, at baka lalo itong mausog.

Sabi nila, men age gracefully. May mga nagiging mas gwapo, mas mature, mas matikas, mas may paniwala sa sarili, o mas may personalidad. Hindi ba't maraming Hollywood actors na napapanatili o kaya'y nahihigitan ang kasikatan sa kanilang pagtanda? Pero ganito rin ba ang kalakaran sa mundong ginagalawan ng mga katulad ko?  

Pumasok ang aking asawa, at naghugas ng kamay sa lababo. Pinagmasdan ko siya. May kaunting puti na sa kaniyang buhok, ilang mababaw na gatla sa noo at pagitan ng dalawang kilay, at may kutis ng isang naninigarilyo. Hinaplos ko ang kaniyang mukha. Hanggang ngayon, di ko pa rin mapigilan ang ngumiti kapag siya'y nakikita. Na sa tuwing siya'y darating ng bahay, humahangos pa rin ako sa pinto para salubungin siya at akapin.

"Pangit!" pangungutya niya sa akin habang pilyong nakangisi.

Natawa ako. Ito ang unang salitang Tagalog na itinuro ko sa kaniya, mahigit walong taon na ang nakaraan. Mula noon, nakakabit na sa akin ang palayaw na ito. Pinagmasdan kong muli ang aking sarili sa salamin. Hindi na nga ako kasimbata nang una kaming magkita, pero hanggang ngayon, ako pa rin ang nag-iisang Pangit sa kaniyang paningin.

photo credit : vietbao.vn
     

Paano Nga Ba Ang Mag-Move On?

May mga pagkakataon na tumitigil ang ating mundo. Madalas dahil may nawala sa ating buhay. Pagpanaw ng minamahal, nasirang pagsasama, paglisan sa trabaho. Biglaang paglaho ng mga bagay na importante sa buhay ng isang tao. At dahil may nagbago, hindi natin alam kung paano magpapatuloy nang may kulang, at kusa na lang itong tumitigil.

Nakipag-inuman ako kagabi na puro babae ang kasama. Lahat sila'y may baong payo para sa kaibigang diniborsyo ng asawa at ngayo'y nalamang may anak na sa bago nitong pamilya:
- Try to forgive and forget. 
- Hold on to your faith, which will help you through this difficult time.
- You can move on, but you have to push yourself.
- Believe that tomorrow will be better.
- Things will get better. Iikot din ang iyong kapalaran.

Alam kong tuloy ang takbo ng buhay, at kailangang nating bumangon at sumabay. Pero tinanong ko rin ang aking sarili, paano nga ba ako dati nagsimula uli?

Noon una'y gusto ko ring burahin ang bakas ng nakaraan. Lumuhod ako at pilit itong pinunasan ng isang basahan. Ngunit di matanggal ang madilim na nakaraang nakakabit sa akin. Sinubukan kong tumakbo at magtago, pero andiyan pa rin ang aninong nakasunod sa akin.

Sinubukan ko rin itong isulat, nang ito'y aking matuldukan. Pero humaba lang nang humaba ang aking mga liham, dala ng pag-agos ng mga damdaming matagal nang pinipigilan. Kaya't ako'y kumapit sa aking pananampalataya, nang di tuluyang maanod. Pero naitanong ko rin sa aking sarili, ano nga ba ang masasalat ng aking mga palad sa pananalig na pilit kinakapitan?

At tulad nga ng sinabi nila, kailangan daw itulak ang sarili. Pero kung iisipin mo, gamit ang sariling mga braso at kamay, maari mo nga ba talagang maitulak ang iyong sarili? Humarap ako sa salamin at itinulak ang aking aninag. Pero ibinalik lang nito ang pagdiin ng aking mga bisig at mga palad.

Sinubukan kong tanawin ang bukas na may kaunting pag-asa. Pero mahirap gawin yun sa kalendaryo, kung matagal mo nang di alam kung anong araw na ngayon. Di bale, umiikot daw ang gulong ng kapalaran, kaya siguradong aangat din ako sa aking kinalalagyan. Pero gaano ba katotoo na bilog nga ang hugis nito?

Tahimik lang ako. Sa totoo lang, hindi ako magaling magpayo. Andiyan lang ako, makikinig, makikiramay, sasabayan kang uminom, sisiguruhing makakauwi ka ng bahay. Nagsalin ako ng alak sa baso ng aking kaibigan. Hindi ko maalala kung paano, pero tulad ko, alam kong darating ang araw na malalampasan rin niya ito. Ngayon, kailangan lang niya ng kaunting alak at mga karamay para sa sakit na nararamdaman.

photo credit : dongdrama.com

Paghihiganti

We were raised to forgive those who have done us wrong. So when Jeff left me for Noli (click link for story), I tried to forge a friendship with both of them. But it's hard to remain gracious, particularly when the pain is still there. The bile slowly creeps its way up, and all you can think about is the sweet taste of revenge to rid yourself of all the bitterness.

We were having lunch at Robinson's, where Jeff was meeting a client to visit a housing project in Laguna. He suggested for Noli to keep me company, and we'd meet up with him later in the afternoon. After Jeff left, I told Noli that I was tired, wanted to catch a quick nap at home, but he was welcome to hang out, if he wanted.

A few minutes later, I was in bed in my boxers. I told Noli that he was free to join me if he was tired and closed my eyes. I felt the cushion give way as he slowly crawled in from the other side. I had both hands behind my head, chest and biceps still tense from the previous day's workout, legs slightly apart. They were an eternity apart, but the sounds of compressed bed springs came closer until his breath was upon me.

"Pu! Tang! Ih! Nah! Niyo!" I screamed over and over in my head. One syllable for each thrust. I never cry during sex, but that time, I was overcome with emotion. Then his phone rang. Nobody stopped to pick it up. Then mine rang. A few more rings and we were done. "Sunduin na natin siya," I told Noli, avoiding his eyes. We quietly dressed and went back for Jeff.

Jeff's hands were clenched. He was trembling. No words were spoken, but he knew. It wasn't the tears, but what I read in his eyes that crushed me. The pain he felt wasn't only for Noli and him. It was also for letting me go before, for giving me up.

I ran away from both of them, and locked myself in one of the rest room cubicles. Bile and pieces of chicken and rice were climbing up my throat. I vomited into the toilet bowl, and I retched some more, until I had nothing left inside. Except for that empty, hollow feeling that you get after having your fill of revenge.

(P.S. Jeff and I have since forgiven each other, and we remain friends. Jeff and Noli have decided to go separate ways after a year together. I have not seen Noli since the incident.)

photo credit : iamkoream.com
    

The Color Of Our Collar

I just heard that a straight friend of mine is now in a domestic partnership. He's the deputy head of a firm, while she is/was a stripper. Do they have a future? Out of political correctness, I should say that one's social status shouldn't be an issue. I am not a skeptic, but I am concerned. He had a previous nervous breakdown due to a failed relationship and probably won't survive another one.

Is it truly possible for people from different worlds to sustain a long-term relationship? I was once a romantic. I used to believe that as long as two people were in love, it wouldn't matter if they came from different backgrounds. But oftentimes, things look better from afar.

I met Jeff in Starmall. He was moreno, cute, and had a nice smile. He was a merchandiser in a department store, and moonlighted as a real estate agent for a low-cost housing project in his free time. Typical story - we met, he invited me to dinner, and we fell for each other.

We always stayed in his boarding house in Sampaloc. We shared meals in the carinderias that flourished in the area. We would have drinks in places that looked more like sari-sari stores. It was a simple life, and we were happy. Until I started sharing more of myself, my life, with him.

One day he picked me up at work, and he quietly said he was not comfortable around people in ties or barongs. I quickly took mine off. I brought him to my flat, which was small and simply decorated, but had a spectacular view. He smiled as he looked out the window, but there was a sadness in his eyes. Even the sex was different. It felt stiff, cursory.

Something intangible was suddenly yet firmly wedged between us. For months I desperately tried to reach out and bridge the widening gap, but he wouldn't reach back. I didn't know the reason, until he said, "Sean, sorry pero may nakilala ako. Merchandiser din siya. Mas bagay kami sa isa't isa." (How I got back at him will be for another entry.)

I was heartbroken and blamed myself for what happened. But looking back, is it possible that the gap was there all along, and we simply chose to ignore it at first? I hope that my experience was only one of a few unfortunate ones, but can love really transcend differences between people? I don't know the answer, but for my friend and his partner, I wish that they will have more faith that it can.

photo credit : famewatcher.com
 

Couple's Massage

Mabisa raw na gamot para sa lungkot ang retail therapy. Kaya naman lumarga kaming mag-asawa para maglustay ng kaunting pera para sa panandaliang aliw.

"Dalawa. Yung magkapatid na lalake," ang sabi ko sa counter sabay turo sa kanilang litrato na nasa manipis na photo album.

"Sir, umuwi sila ng probinsiya," sagot ng bantay sa akin.

"Sige. Kahit sino na lang, basta yung magaling," baling ko sa kaniya.

Hindi naman kami namalengke ng lalake. Matapos mag-shopping ay dumeretso kami sa aming suking masahista. Couples massage, iisang kwarto, may salamin ang pinto, kita sa labas, walang hanky-panky.

Naligo, nagpapawis sa sauna, nagbihis, at dumeretso sa kwarto. Bitbit ng isang bantay ang dalawang lalakeng masahista, bago lang daw pero magaling. Dumapa na kami at inialay ang aming mga murang katawan.

Marunong ngang humagod ang aking masahista. Alam niya kung asan ang mga buhol sa aking kalamnan. Humihilik na ang aking asawa kaya't mukhang bihasa rin ang natoka sa kaniya. Halos makatulog na ako nang may maramdaman akong idinudunggol sa aking kamay.

Inilipat ko ang mga kamay at braso sa aking tagiliran, pero nangyari na naman nang pumuwesto ang masahista sa tabi ko. Umiwas ako, ngunit kinuha niya ang aking braso para masahihin at inilapag ang aking kamay sa kaniyang harapan. Malakas ang loob, kahit maraming tao sa loob at labas ng kwarto.

Nang di ako kumagat, pinatihaya na niya ako at kinumutan. Inuna ang mga paa, at sa ilalim ng kumot, gumapang ang kaniyang mga kamay paakyat. Pinigilan ko ang mga ito nang nagsimulang maging Lingam massage ang serbisyo.

Matiwasay na ring natapos ang masahe, at umalis na ang dalawang therapist. Itinulak ko ang makitid na kama hanggang mailapat ito sa kinalalagyan ng aking kasama. Inilatag ko ang kumot sa ibabaw namin at umakap sa kaniya. Doon ako nagpaubaya at sumamang mangarap sa aking humihilik na asawa.

photo credit : iboysky.com
 

Liham Sa Ilalim Ng Basurahan

Gusto kong isulat ang aking nadarama.

Nang sa bawat salitang mailagda ay mailapag ang bigat ng dinadala.

Upang tinta na lamang ang dumanak sa hapdi ng pagdurusa.

At sa tuluyang pagdaloy nito ang luha naman ang mapatda.

Na ang nginig at takot sa akin ay sa mga titik na lang makita.

O ang galit at pagkabigo ay mariing bakas na lamang ng pluma.

At ang kinababalutang dilim ay aking maisalin sa puting mga pahina.

Upang nang matapos ay maaari ko na itong mabura.

O di kaya'y pilasin ang pinagsulatan at ito'y ibasura.

photo credit : flickr.com - michaeljosh
     

Depression

I can feel myself slipping. I guess it is what was meant to be. Maybe I shouldn't try so hard to avoid the inevitable.

I watched as the months stripped away the familiar.  I surrendered the suit, it was suffocating me anyway. A gift of new life was abruptly taken away, and the reaper still lingers, with unfinished business with the elderly. The dankness is choking the foundations of my home.

I have come away from all of this with my sanity intact. For now. Your love and compassion kept me anchored to the only place of solace left. I have held on tight to save myself. And in my weariness, your grip was for us both. With everything else crumbling, I fear my embrace will suffocate what sustains me.

From afar I stare into its darkness, that which consumes everything. I see no escape from it, that which feeds on light and hope. Please stay with me, my love, for I am scared. And once fear sets in, I know that it is finally upon me.

photo credit : soompi.com

Kutsaritang Asukal, Kapirasong Keso

Hindi likas na malambing na tao ang aking asawa. 

Ni minsan ay hindi pa ako nakatanggap ng bulaklak. Sapilitan din bago niya ako bilhan ng tsokolate.  Kahit na greeting card nga ata wala. Kapag inaakbayan ko o patagong hinahawakan ang kamay sa labas, parang sinisilaban sa pagka-conscious. At pag Valentine's, mayaya mo mang kumain sa mataong lugar, halos atakihin ang mokong dahil baka kami mahalata. Ok lang naman sa akin. Siguro dahil hindi siya lumaking Pinoy at ganyan ang kaniyang pagkatao.

Pero nang magkakilala kami, siya yung nag-aral ng wikang banyaga para daw mas maintindihan niya ako. Siya yung nag-aalala sa lahi naming diabetes kapag napipilit ko siyang bumili ng tsokolate. Siya yung natutong magsimba at araw-araw na ipagdasal kami kahit hindi siya Kristiyano. Siya yung kumakanta sa akin ng banyagang love songs kahit di ko naiintindihan ito. Siya yung gumigising sa gabi para tingnan kung sakop pa ng kumot ang likod ko.

Ginabi ako ng uwi nung Valentine's, pero niyaya pa rin niya akong kumain sa labas. Puno ng magkasintahan ang lugar, pero pinilit niyang di mahiya. Hindi rin niya inalis ang pagkakaakbay ko sa kaniya hanggang kami'y makauwi. Malugod rin niya akong binati kahit na lampas na nang hatinggabi. Hindi likas na malambing na tao ang aking asawa, pero natutunaw ang puso ko sa kaniyang pagsisikap.

photo credit : big5.ce.cn
     

Romeo and Julio

May sasabihin ako sa iyo, Sean. Malapit na ang Valentine's, at mukhang aabot ako. Sobra kaming compatible. Iisa ang aming mga hilig. Pareho rin ang aming mga paboritong pelikula at kanta, pati na mga nabasang libro. Naku buti na lang dinagdagan ko yung mga nakalista sa profile ko. Kinopya ko lang sa FB mo.

At sobrang gwapo pa niya! Carbon copy ni Dennis Trillo, pati na yung amerikanang suot niya sa pelikulang Rosario. At sabi niya, cute din daw ako. Buti na lang si Hideo Muraoka yung in-upload kong profile pic. Napansin din tuloy niya yung abs ko.

Hay, isa pang gusto ko sa kaniya, yung ngiti niya. Nakakatunaw kasi. Tuwing may sinasabi siya sa akin, laging may kasamang matamis na ngiti. Demo ko, ganito lang *;-)*. Dali, tingnan mo sa comment niya sa post ko.

Di lang yung smile. Sweet talaga siyang tao. Pagkagising ko pa lang, may bati na yan. Ganoon din bago matulog. At napaka-gentleman niyang manligaw. Lagi siyang dumadaan sa bahay. Eto, pakita ko sa yo sa chatbox ko.

Actually, may nangyari na sa amin. Napansin kasi niyang malungkot ako noon. Niyakap niya ako nang mahigpit, tapos hinalikan. Hinding hindi ko ito makakalimutan, February 11, 2011 11:59 PM.  Siyempre nag-type din ako ng *hugs* at "mwah back at you!"

Kailan kami magkikita? Nagkakayayaan na nga ang grupo ng EB eh. Pero kami, hindi ko pa alam. Malapit na ang Valentine's, pero ayoko munang masira ang aming ilusyong blog-ibig.

photo credit :  corbisimages.com
    

Tuldok

College kami noon. Sinundo ako ng mga kabakarda sa bahay, at inabutang lasing. Dadalawin daw namin si JR, isang matalik na kaibigan mula pagkabata. Malapit siya sa maraming tao dahil siya ang peer counselor ng batch namin. At sa tulad kong problemado sa pamilya at maagang nalulong sa bisyo, suki ako ng lahat ng uri ng counselling sa paaralan.

"Bili tayo ng prutas para sa kanya," sabi ko sa nagmamaneho. Walang kumibo. Nagkibit balikat ako at umidlip sandali upang mawala ang tama. Umabot kami ng Araneta at ipinarada ang sasakyan. Nakita ko ang pangalan niya sa talaan sa labas. Baka tatay niya kako, tutal Junior siya. Sumunod kami sa maikling linya at inakbayan ako ng aking best friend.

Dumungaw ako sa munting bintana ng kahong nakapagitna at nagulat. Napa-ungol daw ako nang napakalakas bago nahandusay, pero di ko ito maalala. Iilan lang din ang natatandaan ko. Si JR, baril, sarili, ulo, sa kwarto. Hindi alam ng pamilya kung bakit.

Malungkot isipin na marami siyang natulungan, pero di niya kinaya ang sariling dinadala. Masakit na hindi namin nalaman na meron siyang problema. Na hindi namin siya nadamayan. Ilang araw na puno ang punerarya ng mga kaibigan at pamilya. Hindi dapat ikinamamatay ng sino man ang pag-iisa.

photo credit : bilerico.com

- Posted using BlogPress from my iPad

Isang Ordinaryong Araw

Buong araw kaming magkasamang dalawa. Walang plano. Naglakad lang mula sa bahay hanggang kung saan man kami mapadpad. Masayang pinagsasaluhan ang araw, habang nagkukuwentuhan.

Marami ang nag-iisip kung ano ba ang kahihinatnan sa isang pagsasamang katulad ng sa amin. May mga nagsasabing hindi daw nagtatagal ang relasyon ng dalawang lalake. Walang kasal na maaaring maganap. Di rin ito mabibiyayaan ng anak. Parehong basbas na posibleng higit daw na magbibigkis sa dalawa, at siyang maaaring sumagip sa isang relasyon kung ito'y manghina.

Ngunit ang kasal o pag-aanak ba ang siyang layunin ng isang pagsasama? O di kaya'y mga milyahe lamang na maaaring hintuan ng dalawang sabay na naglalakbay? Na may mga basbas man o wala, ang tanging maiiwang naglalakad nang magkasama sa dapit-hapon ay ang dalawang tumulak noong umaga.

Saan nga ba papunta ang mga katulad namin? May nakakaalam ba? Bakit hindi na lang masayang pagsaluhan ang bawat araw, habang nagkukuwentuhan. Hanggang isang araw, malalaman niyo na lang sa inyong paglingon na malayo na pala ang inyong narating.

photo credit : jonathanorbuda.blogspot.com
  

Ideal Man

Meron ka bang ideal man? Yung naiisip mong tipo ng taong makakasama mo habambuhay? Nung binata pa ako, ang gusto kong mapangasawa ay gwapo at mabait. Simple lang ang aking standards, kasi sa tingin ko noon, ito lang ang importante. Yung "mabait", naririnig ko sa mga pangaral ng  aking auntie sa mga nakatatandang pinsan ko. Yung "gwapo", aba mangangarap ka na rin lang, bakit naman yung chaka pa.

Tuwing dumadaan ako sa isang relasyon, may mga nadadagdag na criteria. Dapat yung hindi ako lolokohin, may respeto sa akin, totoong magmahal, priority ako, hindi nakakasakal ang pagkaseloso, kayang maging masaya sa aking personal na paglago. Naku medyo mahaba ang listahan ng mga nadagdag na katangian, mga sangkap na kinulang sa mga naging matabang na pagsasama.

Eksakto ba sa aking ideal man ang aking napangasawa? Meron din namang pagkukulang. Kapos siya ng ilang inches... sa height. Hindi siya kasing-gwapo ni Takeshi Kaneshiro. Isa lang ang kaniyang ab. Lahat, mga bagay na hindi pala ganun ka-importante sa akin. Sa amin.

Sa katunayan, habang tumatagal ang aming pagsasama, marami akong nakikitang katangian sa kaniya na dapat matagal ko nang hinanap sa isang ulirang asawa. At ang mga katangiang hinahanap ko ay yumabong na rin pala sa aking sarili. Nang dahil sa kaniya, at sa kagustuhang pagtibayin ang aming pagsasama, ako man ay naging ang huwarang ako.

photo credit: ah-utt.blogspot.com

  

Pamamanhikan

Ilang beses ko na ring naranasan ang unang pakikipagkita sa mga in-laws. May excitement. May kaba. Pero lagi akong confident na magugustuhan nila ako, dahil likas naman akong charming na tao at may itsura kahit papaano (asus!). Mabenta nga ako sa lahat ng naging biyenan at hipag ko. Laging ako ang paborito nilang naging BFF ng kanilang anak o kapatid.

Maliban dun sa huli. Sa kahabaan ng pagtitipon, tagaktak ang aking pawis sa lamig ng pakikitungo nila sa akin. Bago pa man matapos ang gabi, alam ko nang hindi ako pumasa. Doon kami nagsimulang pinaglayo. Pinili niya ang kanyang pamilya, at nanaig ang gusto nito na siya'y mag-asawa. Doon ko napatunayan na mas malakas ang lukso ng dugo sa tilamsik ng tamod. Pero ok lang, matagal na yun.

Ngayon, pangatlong araw ng Chinese New Year, at may handa ang pamilya ng aking asawa. Nakahiga lang ako sa kama habang siya'y nagbibihis. Alam niyang iwas na ako sa mga in-laws. Alam ko ring walang alam sa kaniyang itinatagong pagkatao ang tradisyonal niyang pamilya.

"Sorry hindi kita maisama. Hindi nila alam na ako'y... Hindi pa sila handa," katwiran niya sa akin. "Pero ikaw ang aking pamilya. Magulang at kapatid ko lang sila."

Matagal na kaming nagsasama, at maraming bagay na hindi na namin kailangang sabihin at ipaliwanag sa isa't isa. Minsan nga lang, may mga bagay na mas masarap pa ring mapakinggan.

photo credit : korea.net
     

Taena

Magpatawad, lalo na kung kamag-anak. Yan ang itinuro sa akin. Pero ang hirap. Di ako makatulog. Laging sumasagi sa utak ko ang kasalanan niya sa akin. Pilit ko mang iwaglit ang galit sa isip ko, talagang malalim ang pagkakabaon ng kaniyang mga kuko.

Isa, dalawa, tatlo, hinga ng malalim. Relaaaksss... Ayaw pa rin. Itinulak ko siya palayo mula sa aking ulo, pero bumara naman sa aking lalamunan, hanggang sa di ako makahinga. Inom ng kaunting tubig para mahimasmasan at maitulak ito pababa.

Pero doon naman kumapit sa aking puso. Mas masakit. Para akong aatakihin. Naiyak na rin ako ng kaunti sa galit. Medyo nakatulong ito, dahil lumuwang ang kanyang kapit. Hindi na sa puso, pero nandiyan pa rin.

Bumaba na ng tiyan. Para akong sinikmuraan. Namilipit ako sa sakit. Sinubukan ko siyang itulak palabas ng aking sistema. Harumph! Ire! Para akong mapupunit, pero siguro malaki siyang galit o talagang malalim ang kapit. Nang ito'y sumilip, maga na ang aking mga almoranas. Ito'y humulagpos at tumilapon sa duguang tubig ng inidoro. Sa wakas!

Pinindot ko ang flush at bumuhos ang tubig. Kulang na lang ay bahain ang kasilyas, pero andiyan pa rin siya. Maya't maya'y lumulutang. Nanunuya.

Taena!

Heto ako't muling umupo. Baka mas makatulong ang pagsulat ko dito.

(Pasensya na at graphic. Biglaan at walang kwentang kasulatan para lang maibsan ang nararamdaman.)

photo credit : flickr - down town studios

      

Chinese New Year Buffet

Happy Chinese New Year sa inyong lahat. I wish everyone a healthy, happy and prosperous Year of the Rabbit.

Xin Nian Kuai Le!
Sin Ni Khòai Lok!
Kung Hei Fat Choi!
Kiong Hee Huat Tsai!
Gong Xi Fa Cai!

Eto ang handa nila sa isang resto sa Beijing. Smorgasbord ng mga t*ti.

Appetizer pa lang yan. Gusto mo makisalo?
      
photo credit : tokyohive.com
     

Subo

Tahimik lang siya. Ang matalik kong kaibigan. Nakakunot ang noo. Nag-iisip.

Dahan-dahan niyang tinanggal ang makulay na pambalot at itinabi ito.

Tumambad ang makapal na balat. Pinunasan niya ito at unti-unting tinalupan.

Hinati niya ang hubad na laman, at isa-isang isinantabi ang mga buto.

Hinimay niya ito, at matiyagang tinanggal ang mga nakatagong tinik.

Kumuha siya ng kapiraso. Pagkatapos ng mahabang sandali, may pag-aalalang isinubo ito sa akin.

Mapait. Halos bumara sa aking lalamunan. Lumabo ang aking paningin.

Basa na ang aking mga pisngi nang makuha kong lunukin ang katotohanan.

photo credit : photobucket - serpentshade
  

Bakla, Bakla, Paano Ka Ginawa?

Minsan napapaisip ako, paano nga ba ginagawa ang isang bakla? Paano ba ako naging ganito?

Kasing-simple lang ba ito ng isang recipe? 1 inosenteng kaluluwa, 1 kutsarang fairy powder, 1 yardang rainbow, 2 tasang Pagoda cold wave lotion, 1 pirasong higad, 1 kurot na paminta. Paghalu-haluin ang mga ito at voila! Isang baklang kaluluwa ready for delivery dun sa magtatagpong itlog at semilya ng dalawang nagkakantutang magulang-to-be na parehong magiging in denial sa kasarian ng kanilang magiging anak. Ang assumption dito ay ipinanganak akong ganito.

Pwede ring nagsimula ito nang madungisan ang aking kamusmusan ng isang binatang kinupkop at pinag-aral ng aking mga magulang. Taena ikaw ba naman ang jakulin araw-araw kahit di ka nilalabasan. Kung di ba naman umalma yang betlog mo at gustuhin na lang nitong maging ovary at fallopian tube.

O baka naman nung nakasabay kong maligo ang PE teacher namin sa elementary pagkatapos ng swimming class. Pucha naman, braso ko na kaya yun. Balbon pa. Pakiramdam ko, dun yata ako mas nalunod sa shower, hindi sa swimming pool.

Naku mahaba pa ang listahan ng mga posibleng pinagmulan ng aking kasarian. Lahat yan ay pinag-isipan ko na, pero hindi ko pa rin alam ang sagot. Siguro, dahil na rin sa dalas kong i-deny sa sarili ko noon kung ano ako. Na hanggang ngayon nga ay hindi ko pa rin inaamin sa ibang tao.

Pero matagal ko nang tanggap ang sarili ko. Kailan kamo? Nung makilala ko siya. Nang mapagtanto kong mahal ko siya. At maramdaman ko ring mahal niya ako. Ang aking pagkatao. At natutunan kong mahalin ang sarili ko dahil dito. Di ko man alam kung kailan ako naging ganito, pero noon ko tinanggap nang buong-buo na bakla nga ako.

photo credit : soyezvousmeme.wordpress.com