Si Tiyo Paeng

Bumukod ako ng tirahan nang mag-umpisa na akong magtrabaho. Dahil masama ang loob ng mga magulang ko, napapayag akong tumira sa katabing apartment ni Tiyo Paeng, ang kuya ng nanay ko at tatay-tatayan namin. Luma na yung apartment at ito yung tipong semento yung unang palapag at kahoy yung itaas. Gawa sa manipis na lawanit ang mga dingding sa ikalawang palapag kaya't dinig mo ang iyong mga kapitbahay.

Mabait si Tiyo Paeng at ang misis niya at araw-araw akong naiimbitahang kumain sa kanila. Pansin kong laging may kakaibang expression sa mukha niya tuwing kausap ako. May kaunting kunot sa noo, nag-iisip, waring may gustong itanong pero nagpipigil lang. Ganito rin ang nakita ko sa mukha ng tatay ko nang makita niya akong suot ang tutu ng kapatid kong ballerina noong grade 1 ako. (Oo na 4th year college na ako non haha!)

Isang gabi, dumalaw ang aking asawa (nang mga panahon na yon). Dinala ko siya sa itaas. Hinalikan. At nagsimulang gumapang ang apoy sa mitsang sinindihan. Hindi ko alam kung di ko lang napansin dati o talagang mapusok lang kami ng gabing iyon, pero anaknamp#&@ ang ingay niya! Kahit nahihiya ako dahil kakalamon ko lang ng longganisang vigan na sandamukal ang bawang, mariin ko siyang hinalikan nang matakluban ang kaniyang bibig. "Huwag khang mahingay. Mahnipis...hang...dhing... dhing," daing ko sa kaniya. Wala! Sumabog ang mga sinindihang kwitis at paputok at nangibabaw ang ingay ng mga naglalampungang pusang may boses binata.

Nagpaalam ang aking asawa at unti-unting nanumbalik ang huni ng mga kuliglig. Kinabukasan, mabait pa rin si Tiyo Paeng. Naimbitahan pa rin akong kumain sa kanila. Masigla pa rin ang kwentuhan at wari'y lumiwanag ang kaniyang mukha. Wala na ang kunot sa noo at nakikita ko na ang aking aninag sa kaniyang mga mata.

photo credit: corbisimages.com 

    

Nang Mag-Clubbing ang Klabing

Gusto kong maging isang gogoboy.

Mula nang makapanood ako ng QAF at makapunta sa isang NYC club na may mga sumasayaw nang walang pang-itaas ay pinangarap ko nang maging isang gogoboy. Topless lang, para wholesome pa rin naman.

Mahilig lang kasi ako sa club o dance music. At kahit di man kagalingan, mahilig din akong sumayaw. Di naman kasi kailangan tumambling-tambling sa club. Pa-sway sway ka lang to the beat na parang may sariling mundo. Adik ba ehehehe!

Inihanda ko ang mga naipon kong kagamitan para maisakatuparan ang aking matagal nang pinapangarap:

1. Maong (saka na ang pekpek shorts - baby steps po) - check!

2. Military butch - check!

3. Dog tags -check!

4. Aviators - check! 

5. Leather cuff - check!

Pandesal na abs na lang ang kulang, pero pwede na siguro ang kaunting baby fats. Baka matunaw na rin sila sa kasasayaw bago mag-umaga.

Di bale, kapag pinagtabuyan ako sa club dahil sa aking baby fats, papasukin ko na lang ang ganitong trabaho (click to follow link - SFW pramis). Medyo mas malaswa nga lang.

   

Ang Day-Off ni Inday

Sa tuwing ako'y malungkot o hindi mapakali, nakaugalian ko nang mag-ayos ng bahay. Linis, laba, plantsa - mga simpleng bagay na di na kailangang mag-isip. Nakaka-relaks. Nakakapagpagaan ng loob. Patunay na gaano man kagulo ang aking mundo, meron pa ring mga bagay na kaya kong ayusin.

At dahil patapos na ang napakabigat na linggong ito, ayoko na munang mag-isip ng malalim at malayo. Tama na ang buong linggong pagkakalampaso, pagkakasabon at pagkakapaso.

Pawisan at habol ang hininga, inilapag ko ang lunes hanggang huwebes upang mayakap ng buong higpit ang inaabangang biyernes.

Happy weekend sa inyong lahat!

photo credit: fun-pics.com
  

Monday Blues

Mondays really take their toll on me.

I always wake up minutes earlier, anticipating the alarm but very much dreading the drone of weekday life. I lay silent in the dark, watching the second hand slowly pull the morning in as it sweeps across the clock's face. Tick, tick, tick... My entire being braces itself not for an explosion, but in knowing the absence of even a spark in the days to come.

The alarm goes off, and I extricate myself from my bed. I attend to the call of nature, take a quick shower, and put on a shirt and tie. Breakfast is quick, and the drive to the office uneventful. I trudge through the rest of the day's routine, feeling my spirit gradually dim with the light outside.

I have lost my senses, which to me are essential in experiencing life. In the past, I would be awakened by the deafening sound of the alarm and would linger in bed to savor the warmth trapped under the covers. Getting up, my skin would then be assaulted by pinpricks as I turn the airconditioning off. Numbers 1 and 2 felt as cleansing as the warm fragrant bath that followed. The smell and taste of buttered toast were heavenly, and dressing up was preceded by a difficult selection process. The view of the drive to the office would not be limited to the backside of the vehicle in front of me, and the rest of the day would be as much with friends as it was with colleagues.

qwickstep.com

XXX ### - that's the plate number of the car in front of me. As nameless as the thousands of commuters heading home at this hour. The car turned right into a McDonald's drive-through station, and under the bright yellow arches, I caught a glimpse of the male driver smiling at the kids who were ecstatic in the back seat.

I stepped on the gas to close the gap in front of me. A reddish light appeared on my dashboard.

I am empty...

photo credit: Deeraj Gupta

    

Itim na Telon

Gamit ang mga munti at di-siguradong hakbang, unti-unti akong pumanhik sa hagdanan nang may pag-aagam-agam sa inaasahang pagkamulat.

Hinawi ko ang itim na telon.

Madilim. Tahimik. Mainit.

Amoy pawis. Maalat. Maasim.

Kinakabahan ako at napalunok bago pumasok ng lagusan. Walang dalawang pulgada ang aking nakikita sa aking harapan, ngunit unti-unti ring nasanay ang aking paningin sa kadiliman.

May liwanag na nagmumula sa malaking tabing ngunit aninag lamang ng mga laos nang artista ang makikita. Di rin malinaw ang mga katagang nagmumula sa mga basag na speaker. Mas malakas ang ingit ng makina ng malalaking bentilador kaysa sa ihip ng hanging nagmumula sa mga ito.

Maraming bakanteng upuan, ngunit maraming nakatayo sa pinakamataas na baytang. Gumapang ako sa dilim hanggang makarating sa dulo, na siya namang simula ng palibot ng prusisyon ng mga kalalakihan.

Amoy pawis. Maalat. Maasim.

Ako ay nakisama sa marahang parada. Umilaw ang ilang celphone at may mga nagsindi ng lighter sa aking mukha. Maraming nagtanong ng presyo at ilan ang namresyo. Marahan kong hinawi ang mga haplos sa aking pagkatao, habang pinagmamasdang mabuti ang bawat mukha na aking makasalubong.

May nakangiti, nakadila, nasa rurok ng kaligayahan. Ilan ang nagtatago sa likod ng hinubad na t-shirt, dibdib o puson ng kaulayaw, dilim o di kaya'y Ever Bilena. Nakarating ako sa dulo ng prusisyon ngunit wala siya.

Ako ay amoy pawis. Maalat. Maasim.

Naglakad ako patungo sa munting bitak ng liwanag malapit sa lagusang una kong pinasukan. Itinulak ko ang pinto. Napalingon ang lalakeng nakatayo sa harap ng lababo, pilit na ni binubura ang kulay flesh na mantsa sa dating puting pang-ilalim.

"Putangina!" direkta niya parehong kay Hanes at sa akin. Inakbayan ko siya at sinabing "alam kong nag-break kayo kanina, 'lika hatid na kita." Tahimik siyang sumama sa akin sa kabila ng itim na telon.

"Patatak kayo kung babalik pa," habol ng matandang aleng nagbabantay sa takilya.

"Salamat manang, pero uuwi na po kame."

photo credit: Davinia Miranda
  

A Cup of Heaven

I hate it when I get sick on a weekend. I find it unfair. One can't file sick leaves and take a break from life itself right?

Just like any other day that I'm ill, I prepared hot cocoa to make me feel better. Now I don't think it has any health benefits, but it warms and cheers me up like a friendly hug. With nuzzling. And spooning. And... teka, teka, hindi na friendly yan!

 

I only use tableas, either the supermarket variety or the native and organic kind (in short, galing ng probinsiya). I like the raw full-bodied flavor plus I enjoy the process of preparing the beverage. Bringing water to boil, adding the ingredients, constant stirring, no shortcuts.

Maybe getting sick is life's way of telling us to slow down. To reflect on the rawness of life, what has been dished out, both bitter and sweet. Whether we have chosen the right decisions at the right time. Where to steer ourselves moving forward.

The hot cocoa's consistency is perfect, and I poured myself a cup of heaven. I topped it off with a piece of marshmallow and smiled in anticipation. Life is swell...

photo credit: marketmanila.com
   

Biyahe

Puno na ang jeep pagkasakay naming dalawa. Sobrang haba ng pila kaya't sabay kaming napabuntung-hininga pagkaupo sa makintab na linoleum.

"Buti na lang may upuan pa. Pagod na ang aking mga paa," ngisi niya sa akin.

"Ako rin. Salamat naman at lumarga na. Di bale, masahe lang ang katapat niyan," baling ko sa kaniya.

Matagal din kaming nakatayo sa init kanina. Marahang hinaplos ng kaniyang dila ang kaniyang mapulang mga labi. "Magaling ako diyan."

"Haha! Siraulo," bawi ko.

Medyo nahiya ako kaya't ibinaling ko ang aking tingin sa bintana, ngunit di ko matiis na muling tumitig sa kaniyang mapangusap na mga mata at mapanuksong mga labi. Hindi pa ganap na tuyo ang kaniyang t-shirt kaya't bakat pa rin ang kaniyang matipunong dibdib.

Gusto kong punitin ang kaniyang t-shirt at  sibasibin ang kaniyang katawan habang siya's nakalambitin sa mga baras ng bubong ng sasakyan. Wari'y nabasa niya ang aking iniisip, at siya'y napaubo ng kaunti.

"Wag dito. Antay ka lang ng kaunti," kindat niya sa akin.

At dahil trapik, mabagal ang aming biyahe at lalong naipon ang aming pagnanasa sa isa't isa. Nang malapit na sa Quiapo, halos di na ako makapagpigil at siya'y nahabag sa nagmamakaawa kong mga mata.

Kasabay ng isang matamis na ngiti, inabot niya sa akin ang kaniyang kamay.

Nagliwanag ang aking mukha, at akin ring inabot ang aking kamay sa kaniya. Marahan niyang idinantay ang aming mga palad at kahit siksikan, parang kaming dalawa lang ang nasa loob ng sasakyan.

Kumalansing ang sukling iniabot niya sa aking palad, at siya'y bumaba kasabay ng paghinto ng sasakyan. Siya ay marahang lumakad patungong Plaza Miranda, at muling humarurot ang sasakyan. Nakatingin lamang ako habang unti-unti kaming pinaglayo ng taong minahal ko sa kahabaan ng aming biyahe papuntang Quiapo.

photo credit: kamalayan - flickr.com
  

Blast From The Past

I was tidying up my ipod playlists when I came upon a set of 80s and 90s songs. I played a couple of upbeat tunes as I begrudgingly started cleaning my bathroom. Each verse triggered random memories of my grade school years, and I caught the beginnings of a smile in my reflection as my chest warmed.

Life was much simpler then. Friendships were forged over things like tex, jolens, gumamela bubbles, and bazooka joe comic strips. Neighbors played tumbang preso, patintero and piko on the streets at night. (Isama na rin natin ang jackstone at chinese garter para sa mga maagang namulat.) And there was no trace of malice when we showed our "birds" to each other especially during circumcision season. What can be more innocent than calling wannabe cocks "birds"?

A few more songs into the playlist re-awakened the familiar angst I felt during my teen years. Friendships became more of relationships involving deeper consciousness and stronger attachments. I went to an all-boys school and inexperience had me confuse friendship and sex with love (to be honest, I'm still confused haha). Yes, this was the period of sexual awakenings. We would brag about our heterosexual exploits with each other, explore beerhouses and massage parlors in Quezon Avenue together, while secretly wondering when you will have the chance to jack off again with the more adventurous lot.

Then the senti songs started playing, and a feeling of panic swept over me.  I don't know how to describe it but I get the same feeling when I get into an elevator and it stops midway between floors. These songs take me back to the years of my first relationships. Extremely wonderful memories which are still difficult to reminisce as I would still physically feel the pain of these losses in my chest and abdomen. I could not breathe, so I left the cramped bathroom while struggling with my ipod controls to dispel the pain.

I am in a loving relationship, and I could not be happier. But there are still times when I feel I am stuck midway, with fears from past hurts limiting my future happiness. Club music finally started playing from the small speakers, and I moved wildly with the rhythm to shed the lingering depression. I gradually felt better, hopeful that the time will come when I can listen and smile through my 80/90s playlist.

photo credit: toteroclan.unlimitboard.com, reverseshot.com  
    

Pounds of Flesh

Hay... I look 5 months pregnant.

The holidays have not even started and I already gained close to 6 pounds. Aba, normal na bigat ng sanggol na yun ah!

I should start hitting the gym, pero sobrang nakakatamad if you go alone. Hirap naman makibagay sa schedule ng iba because of my unpredictable hours. Besides, I like weight training but completely hate doing cardio. Nakakahingal! (but yun nga yung point di ba?) I'd rather hit the steam room para pawisan haha!

Maybe I should jump on the running/marathon bandwagon. Baka naman I'll end up buying all the gear to look good in the coordinated sando, shorts, headband and wristband and end up strolling the airconditioned malls to load up on pasta and ice cream. Baka 5 months on the way with twins na itsura ko nyan!

Ano kaya magandang solusyon? Eto kaya?

photo credits: commons.wikimedia.org, sikatsifafa.multiply.com

     

Newbie

This is my first attempt at blogging, and I guess I'm what people call a newbie.

I have loved a handful of men. I am not publicly out though, maybe not even completely to myself. There are too many labels, and I get confused with all of them. Maybe I'm just in denial.

Don't get me wrong, I am happy. Maybe I could be happier out in the light, and writing may be the first step in that direction.


photo credit: lifesongcc.com